Pochodząca jeszcze z lat siedemdziesiątych koncepcja powstania w Płocku komunikacji tramwajowej zakładała szybkie połączenie głównych dzielnic miasta z największym zakładem produkcyjnym - Petrochemią (Orlenem).

     Tory tramwajowe zostałyby poprowadzone z najbardziej wysuniętej na wschód dzielnicy domków jednorodzinnych - Imielnicy, w pasie rozdzielającym ulic Wyszogrodzkiej, Piłsudskiego, Jachowicza, Kobylińskiego, a następnie po prawej stronie ul. Łukasiewicza (patrząc w kierunku Orlenu). Trasa kończyłaby swój bieg w pobliżu bramy wjazdowej na tereny zakładu.

     Inwestycja polegać miała na budowie dwóch równoległych torowisk po 10 km każde, oraz 22 przystanków usytuowanych na trasie - regularnie kursować miałoby 6 składów tramwajowych (dwuwagonowych). Dodatkowo konieczne stałoby się wybudowanie tunelu pod torami kolejowymi na Międzytorzu, jak również mostu nad Brzeźnicą, równoległego do obecnie istniejącego - drogowego.

     Projekt przewidywał także budowę zajezdni tramwajowej w okolicach skrzyżowania ul. Łukasiewicza i Długiej, nieopodal bramy nr 2 Orlenu, oraz pośrednią pętlę u zbiegu ul. Łukasiewicza i Gwardii Ludowej.

     W 2008 roku opracowane zostało studium wykonalności linii tramwajowej, od Imielnicy do Winiar. Koncepcja ta, jeszcze w roku 2010 była przygotowywana do realizacji przez ówczesne władze samorządowe, jednak ze względu na ogromny koszt całego przedsięwzięcia (min. 350-500 mln zł) została zarzucona po zmianie priorytetów polityki transportowej miasta.

Informacje zostały zaczerpnięte m.in. ze strony Płockibus